Memoires of a travel guide

Wat zijn die vijf weken omgevlogen. Tijdens mijn laatste dagen op Samos kijk ik terug op mijn debuut als reisleidster. Het was een leerzame periode, die me tot veel nieuwe inzichten heeft gebracht. Een bijzondere kijk op de Griekse cultuur en het dagelijks leven in dit prachtige land, op de reisbranche en op mensen in het algemeen. Herinneringen met een gouden randje, waar ik enorm dankbaar voor ben...

...De op doedelzak gespeelde serenade van eerder vernoemde in kilt gehulde gast, ter ere van een blij verraste jarige. Met als decor het kasteeltje, op een klif boven de zee en bij zonsondergang. Dat hij daarna de hele boulevard van Pythagorion vermaakte met een tocht langs de terrassen en een andere gast spontaan met een schoteltje rond ging, maakte de avond helemaal af.

...Het restaurant waar ik na een groepsdiner de rekening vergat te betalen. Hoewel ik hier regelmatig even kwam buurten, hebben ze me er nooit aan herinnerd en rustig gewacht tot ik er een week later zelf achter kwam.

...De inkijkjes in de levens van mijn gasten en nieuwe vrienden op Samos. Mooie, droevige en grappige verhalen, die me aan het denken hebben gezet of aan het lachen hebben gemaakt. Verrast worden door mensen, ontdekken dat de buitenkant vaak maar weinig zegt.

...De Roemeense schoonmaakster (legging, gouden tanden), die met haar drie woordjes Engels gesprekjes met me voerde en iedere dag mijn vaat deed, schoenen op rij zette en laken in de vorm van een vlinder vouwde.

...De roadtrip met onze lieve en enigszins stotterende Hagenees als navigator. Die ondertussen om de honderd meter een fotomomentje had, voor dj moest spelen en door zijn leesbril de bordjes niet kon lezen (en de schuld gaf aan de Griekse taal). Resultaat: een scheldende chauffeur en bijrijders die het in hun broek deden van het lachen.

...Mijn oogappeltje Dikkie, een roodharig baby-katertje dat vijf weken lang mijn schaduw is geweest.

...Het gevoel dat regels hier niet zo bepalend zijn. Op het kantoor van onze reisagent staat op ieder bureau een volle asbak en ziet de lucht blauw. Bussen stoppen overal waar je wilt en auto’s mag je eigenlijk overal wel (dubbel)parkeren. Scholen geven pas straf als je meer dan 15 keer gespijbeld hebt en docenten beginnen de les als ze uitgekletst zijn met hun collega’s. De plaatselijke politieagent drinkt gewoon mee in het illegale barretje en knijpt een oogje toe als de jongens daarna weer in de auto stappen.

...Mijn studio in ons gezellige hotel, dat gerund wordt door een vrolijke familie die ongeveer 22 uur per dag werkt om het iedereen naar de zin te maken. Het gevoel hier niet op vakantie te zijn, maar deel uit te maken van de community.

...Het feit dat je als reisleidster veel privileges hebt en overal op handen gedragen wordt. Bijna alles wat je doet, eet of drinkt, is ‘on the house’. Ook ontdekte ik de wereld van fooien en commissies, waarin ik me af en toe behoorlijk ongemakkelijk voelde.

...Het zien ontstaan van vriendschap, liefde en grote betrokkenheid binnen de groepen. Mensen zien genieten en opbloeien. Te horen krijgen dat ze een fantastische tijd hebben en dat ze niet naar huis willen.

...Samen meezingen met de rock- of operaklassiekers tijdens nachtelijke busritten, mijn favoriete kokkin die me een veel te luxe sierradensetje kado doet zodat ik haar niet zal vergeten, geocaching; op zoek naar een schat boven op een berg, de ober die toevallig óók doedelzak blijkt te spelen en vol trots op zijn geitenvel blaast, de heerlijke boottochten..

Ik sluit ze in mijn hart en neem ze mee naar Nederland. Waar ik niet lang zal blijven, want Niek staat al in de startblokken voor ons gezamenlijke avontuur! Op Samos noemen ze toeristen ‘terugkomers’. Ik denk dat ze gelijk hebben..