Lost in translation: Big in Taiwan

Ik zal het maar meteen eerlijk zeggen: ik kan het niet. Zelfs in Nederland ken ik heel veel mensen die het kunnen en hier kan echt íédereen het, maar ik bak er niks van. Eten met stokjes, ik zal het nooit leren. Waar je in Indonesië gewoon met je handen eet en er in Thailand en Maleisië altijd wel een lepel te versieren is, blijft het in Taiwan een worsteling tussen mij, twee chopsticks en een heleboel rijstkorrels.

'Made in Taiwan' was zo'n beetje het enige wat er in me opkwam als ik een paar maanden geleden aan dit land dacht. Dat ik terecht zou komen in zo'n fijn, modern, vriendelijk en mooi land, had ik totaal niet verwacht. Taipei is een miljoenenstad, maar voelt toch veilig en open. In de metro wordt omgeroepen dat je tijdens het spitsuur je krant niet te ver mag openvouwen, voor iedere metrodeur is een wachtrij waar de mensen (al dan niet met mondkapje) braaf in aansluiten en op het perron is een speciale wachtplaats voor vrouwen die 's nachts reizen. Niet dat ik me tot nu toe ook maar een beetje onveilig gevoeld heb: ik steek ver boven iedereen uit.

Tegenover alle overcontrole staat gelukkig nog wel de vertrouwde Aziatische rommel. De loslopende dieren, gezinnen die, compleet met eeuwenoude oma in rolstoel, tv zitten te kijken op straat, de relatieve hygiëne, schreeuwende reclameborden, karaoke, mierzoete popmuziek en ander lawaai en overal de geur van eten geven me een gevoel van thuiskomen. En wat zijn de mensen hier vriendelijk en behulpzaam. Het omaatje in de bus dat me koekjes en fruit blijft toestoppen, de opaatjes die verlegen lachend naar me toe komen om te zeggen dat ik er mooi uitzie, het meisje in de trein dat me Chinese woordjes leert en probeert mijn chopstickskills te verbeteren.. en overal die nieuwsgierige lach.

Anders dan in Indonesië zijn de mensen hier over het algemeen goed verzorgd, hip gekleed en lijkt de smartphone vergroeid met hun hand. Bussen rijden evengoed niet op tijd, maar er is wel een dienstregeling en een bus vertrekt eerder een half uur te vroeg dan een paar uur te laat. Net als in andere Aziatische landen valt het me weer op dat naast ieder werkend persoon een sidekick zit: iemand die meekijkt en diegene gezelschap houdt. Tja, als je toch niks beters te doen hebt. Struikelde je in Indonesië over de moskees, in Taiwan ben je nooit ver van een tempel. Maar de godsdienst is hier wel een stuk relaxter en minder zwaar. Ieder tempelplein wordt opgesierd met kraampjes, neonlichtjes en kermisachtige attracties, er zijn geen kledingvoorschriften en er wordt zelfs housemuziek gedraaid ter ere van het lantaarn festival dat vorige week gevierd werd. In tegenstelling tot de Kiwi's zijn de Taiwanezen nogal kouwelijk aangelegd. Een echte Kiwi zal nooit een trui of jas aantrekken, terwijl de mensen hier met winterjassen en ijsmutsen lopen. 28 graden of niet, het blijf winter natuurlijk.

Helaas spreken niet veel mensen Engels en is het ontcijferen van Chinese tekens niet mijn sterkste punt, dus ik voel me soms een beetje lost. Daarom loop ik rond met een briefje met daarop mijn favoriete gerechten, het teken voor vegetariër en de straat waar ik naartoe wil in het Chinees. Ook ben ik vrij bedreven in het uitbeelden van dieren. Toch verdenk ik de foodstall-houders ervan dat ze soms doen alsof ze me niet begrijpen, gewoon omdat de aanblik van zo'n westerse dame die een kip nadoet best vermakelijk is. Zo kom ik altijd wel ergens terecht (niet altijd waar ik heen wilde, maar meestal wel op een leuke plek) en is het vrijwel onmogelijk om honger te hebben. Want eten is echt overal, altijd verkrijgbaar en erg lekker. Food, glorious food! Ik struin de (nacht)markten af, wapper met mijn 'Ik ben vegetariër'-briefje en probeer alles wat er eetbaar uit ziet. Soms ziet het er lekkerder uit dan het is (groene, naar zeewier smakende koffie is toch niet echt mijn ding) en vaak is het lekkerder dan het eruit ziet, ruikt of de naam doet vermoeden (hoe aantrekkelijk klinkt en ruikt 'stinky tofu'?). Het meisje dat ik in de trein leerde kennen nam me mee uit eten, vertelde me over haar leven en cultuur en nodigde me bij haar thuis uit voor een kopje Taiwanese thee. Schoenen uit en slippertjes aan, wat een gastvrijheid!

Taiwan is totaal niet populair bij blanke toeristen. Per dag kom ik nooit meer dan een handvol blanken tegen en zelfs in de hostels zijn alleen Aziaten. Na Taipei reisde in langs de oostkust naar het zuiden, waar ik zo mogelijk nog een grotere curiositeit ben. Als ik een winkel instap word ik behandeld als een celebrity die een lintje komt doorknippen en ook nu weer vragen mensen of ik met hun baby op de foto wil. Wat is het gaaf om terug in Azië te zijn en op de valreep nog een totaal andere cultuur te leren kennen. Een beter toetje kon ik me niet wensen.. met of zonder stokjes.