From dusk till dawn- over nachten in Nieuw-Zeeland

Deze week heb ik verschillende keren, al dan niet gewenst, de zon zien opkomen. Het was gedaan met de nachtelijke rust. In Dunedin omdat de kroegen, bars en clubs veel te gezellig waren en de rest van de nachten vanwege bijna afgevroren lichaamsdelen. Tot nu toe beschreef ik vooral het gedeelte van mijn reis dat het daglicht kon verdragen, dus waarom niet eens schrijven over de andere helft van de tijd? Dat is tenslotte het gedeelte van de reis waar het meeste geld in gaat zitten..

Wat een flinke rol tape niet kan doen. Na de noodlottige windhoos in Curio Bay lapten we de stokken tijdelijk op met meters tape en haringen ter versteviging. Een paar nachtjes hostel in Dunedin volgden en na het weekend zetten we onze ietwat gehandicapte tent aan de voet van Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Om het vervolgens weer op hardcore kamperen te zetten.

Ik vind het weer in Nieuw-Zeeland maar raar. Lig je overdag in je bikini en het liefst in de schaduw, 's nachts zijn twee paar sokken, een legging, broek, twee truien en de muts van m'n hoody over m'n oren niet genoeg om me te beschermen tegen de kou die uit de bodem optrekt. Als ik naar bed ga kleed ik me aan en 's ochtends kleed ik me uit, het is hier letterlijk de omgekeerde wereld. 'Maar waarom gaan die meiden dan in vredesnaam door met kamperen?', kun je denken. Dat vraag ik me op dit moment (donderdagmorgen zes uur, ik lig al twee uur wakker van de kou) ook af. Ik denk dat het het contrast is. Overdag ben je alle kou vergeten en denk je 'dat viel toch best mee?' en de volgende nacht herinner je je weer hoe koud het ook alweer was.

Daarbij zijn José en ik dol op kamperen. De camping geeft ons het ultieme vakantiegevoel: (te vroeg) wakker worden met het gefluit van de vogels, ontbijten voor je tent, lekker rondlummelen met een boek en natuurlijk barbecueën. En dan zijn die Nieuw-Zeelandse campings ook nog eens stuk voor stuk prachtig. Veel ruimte en op de mooiste plekjes, midden in de natuur. De zogenaamde Holiday Parks zijn standaard uitgerust met keuken (inclusief kookapparatuur en grote koelkasten), een tv-woonkamer en natuurlijk een barbecue-area. Ideaal dus, ik snap niet waarom dat in Europa bijna nooit zo is. De keerzijde is, dat kamperen vooral leuk is als je met z'n tweeën bent. Als reiziger alleen kun je beter naar hostels gaan, dan leer je veel meer mensen kennen.

Hostels zijn gezellige 'homes away from home'. Ieder hostel bedenkt wel iets om zich van de rest te onderscheiden en doet zijn best om hoge ratings te halen. De een maakt iedere avond verse soep, de ander zorgt voor ontbijt of gratis wifi. De meeste hostels vallen onder het BBH-netwerk, waar je als lid korting op een overnachting krijgt. Deze klantenbinding zorgt ervoor dat je dezelfde mensen steeds weer tegenkomt tijdens je reis. Backpackers die krap bij kas zitten doen vaak 'work for accomodation', wat inhoudt dat je een paar uur per dag schoonmaakt in ruil voor je slaapplaats. Anderen slapen in hun campervan, dat mag bijna overal gratis. Dit 'freedomcampen' is lekker makkelijk en goedkoop, maar voor twee meiden samen wat riskant (en onhandig, zo zonder toiletgebouw). Een tussenoplossing is de DOC-campground, waar je voor een paar dollar kunt verwachten dat er in ieder geval een soort van wc en soms een kraan is.

Twee vliegen in één klap heb je, als je mag kamperen bij een hostel. Je hebt dan én alle faciliteiten en gezelligheid van een hostel én je eigen plekje om te slapen, in plaats van een dorm die je met vijf mensen deelt. Genoeg opties dus om voor niet al te veel geld (zo'n tien euro per persoon voor een camping tot vijftien euro voor een bed in de slaapzaal van een hostel) een goede slaapplek te vinden.

De zon is inmiddels alweer opgekomen en schijnt nu lekker op de tent. M'n voeten beginnen te ontdooien en ik krijg alweer zin om de rits van de tent open te doen om te zien of Lake Tekapo nog steeds zo achterlijk blauw is als gisteren. Straks alles de auto in (recordtijd is op dit moment elf minuten), een paar uur rijden en ons stulpje weer opbouwen aan de oostkust, in Kaikoura (opbouwrecord is zestien minuten bij geen wind). Misschien is het daar wel warmer 's nachts.. en zo erg was het toch ook allemaal niet? Nu snel die trui uit, voordat ik smelt.

NB: De volgende nacht was het inderdaad niet zo koud, maar kwamen we in een ware storm (windkracht 7, regen, rukwinden) terecht. Om vier uur 's nachts gooiden we onze spullen in de auto, pakten onze matjes op en sliepen verder in de keuken. De tent was niet meer te redden en is nu definitief naar de tentenhemel.