Into the wild & out of control

José en ik zijn deze week als twee musketiers ten strijde getrokken tegen de elementen. Op alle manieren probeerde de natuur onze plannen te dwarsbomen, maar dapper vochten we terug. En we leven nog. Wat je van onze fijne nieuwe tent niet kan zeggen.

Als je twee nachten pubcrawl en behoorlijk wat regen in Queenstown hebt overleefd kun je alles aan, dachten we toen we het nationale park van Milford Sound inreden. Omdat we tot dan toe alleen op campings en bij hostels gekampeerd hadden en dus wel wat luxe gewend waren, leek het ons leuk om een keer into-the-wildje te gaan spelen. En dat mag in Milford Sound, daarvoor zijn de DOC-campgrounds uitgevonden. Meer dan een wc en een ranger die tien dollar komt ophalen kun je niet verwachten, dus met een volle tank, veel flessen water en nog meer eten op voorraad vonden we een mooi veld aan de rand van een bos.

Toen we uit de auto stapten, de besneeuwde bergtoppen om ons heen en het kippenvel op onze armen zagen, besloten we dat liggen op de koude grond misschien niet zo'n goed plan was. Geen tent opzetten dus, maar twee nestjes bouwen in de Bluebird. José op de achterbank, ik op de twee voorstoelen (en met een matje ertussen voel je die handrem echt niet) en we sliepen als roosjes.

Na een goede twaalf uur slapen (wat is het stil in de natuur) zat ik in het zonnetje van mijn boterham met chocopasta te genieten, toen ik ineens zag dat m'n trouwe vierwieler wel erg ver naar achteren hing. Het zal toch niet zo zijn dat we net nu, in the middle of nowhere, een lekke band hebben? Jawel! Natuurlijk ben ik lid van de Nieuw-Zeelandse wegenwacht, maar de dichtstbijzijnde plek met mobiele telefoon-bereik was twee uur rijden. Gelukkig herinnerde ik me het reservewiel en met wat hulp van een aardige Fransman (zie foto) lag die er zo om. Omdat we een boottrip door de fjorden geboekt hadden, reden we toch maar verder het park in en checkten in bij een prachtige lodge, nog verder van de bewoonde wereld maar met warme bedden en een vaste telefoon.

Twee nieuwe banden en een paar dagen van geweldige natuur verder reden we naar the Catlins, aan de zuidkust van het Zuideiland. Nog nooit ben ik zó ver van m'n moeder vandaan geweest! We kwamen terecht op weer een heel primitieve camping, nu met wc's én stromend water, maar dat water moest wel gekookt worden als je het wilde drinken. Daar tegenover stond wel dat we vanuit de tent de dolfijnen konden zien springen in Purpoise Bay. Op een paar minuten lopen van onze tent, in Curio Bay, zagen we zes pinguïns en een pluizige babypinguïn rondwaggelen. Schuin tegen de helling op liggend, met het geluid van de zee in onze oren en twee extra truien aan, vielen we in slaap. Om de volgende morgen wakker te worden van tentdoek dat onze neus raakte. Er was een stevige storm opgestoken en daar was ons doeken huis blijkbaar niet voor gemaakt. Resultaat: twee gebroken stokken en een recordtijd inpakken & wegwezen.

Ons hostel in Surat Bay lag in de duinen, met uitzicht over de baai. De wind bleef loeien en we lieten ons lekker over het strand blazen. Tot we bijna struikelden over een gigantische zeeleeuw. Deze harige lobbes zat lekker aan z'n kont te krabben en trok zich van ons niets aan. Het verschil met de zeerob en zeehond wordt me steeds duidelijker, dat is dan weer het leuke van zo dicht bij de natuur leven (en interactief zijn met je blog-lezers). Onze volgende stop wordt Dunedin, een studentenstad aan de zuid-oostkust. Wel weer fijn om even cellphone-bereik te hebben en wat minder afhankelijk te zijn van de elementen. En als we nieuwe stokken kunnen regelen, gaan we snel weer terug into the wild, want dat is waar we hier voor zijn.