Springlevend!

Al toen ik een kleine Wieske was, droomde ik dat ik kon vliegen. Gewoon erin geloven en springen. Deze week is mijn droom uitgekomen. Vijfenveertig seconden lang vloog ik, al salto's makend en met een glimlach van oor tot oor, boven de de Alpen van het Zuideiland. Onder me zag ik de Fox Glacier, Mount Cook en de Tasman Sea steeds dichter bij komen. Wat een heerlijk gevoel: in het diepe springen en me overgeven aan de wetten van de zwaartekracht. Zo makkelijk kan het zijn.

Skydives kun je op verschillende plaatsen in Nieuw-Zeeland doen, maar een vlucht over de Fox Glacier heb je maar op één plaats. Gezellig op schoot bij mijn instructeur (want ik zat aan hem vast) bekeek ik de gletsjer, de zee en de besneeuwde top van Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Toen ons vliegtuigje op ruim vier kilometer hoogte vloog, ging de deur open en werd het tijd om op het randje te gaan zitten. Ik keek omlaag en zag dat de grond onder m'n voeten behoorlijk ver weg was. Gelukkig ben ik erg goed in niet nadenken en vol vertrouwen in een mooie afloop aarzelde ik geen seconde en sprong. De ruim twee kilometer vrije val die volgde was geweldig. Met de wind suizend om m'n oren fladderde ik vrolijk in het rond. Anderhalve kilometer boven de grond trokken we aan het touwtje en gelukkig bleek er een parachute in de rugzak van m'n instructeur te zitten. Ik mocht de parachute zelf besturen en al rondjes draaiend zweefden we weer veilig terug naar de grond.

Soms word ik een beetje moe van al dat moois hier. Je kunt niet even rustig een uurtje rijden zonder constant om je heen te moeten kijken en te moeten stoppen om foto's te maken. Heel begrijpelijk klagen José en ik heel wat af. Vond ik het Noordeiland al erg mooi, het Zuideiland doet er nog een paar schepjes bovenop en weet een totaal verwende Wieske toch steeds weer te verrassen. De route die we reden langs de westkust werd door reisbijbel Lonely Planet verkozen tot één van de tien beste roadtrips ter wereld. Gelukkig was het weer die dag niet zo mooi, zodat de gigantische baaien en rotspartijen waar we langs reden niet té overweldigend mooi waren. Want hoewel het hartje zomer is en over het algemeen lekker zonnig en warm, in Nieuw-Zeeland kan het weer binnen een paar minuten volledig omslaan. Vier seizoenen in een dag, noemen ze dat hier.

Toen we een paar dagen later het binnenland introkken richting Lake Wanaka, kwamen we in een totaal andere setting terecht. Nu even geen kust meer, maar enorme meren, bergen en valleien waar onze trouwe Bluebird voorbij scheurde. Na een dagje bijtanken aan het meer van Wanaka gingen we door naar Queenstown, waar alle party people zich verzamelen. Door de zomervakantiesfeer die overal heerst is het moeilijk voor te stellen dat het januari is en dat de gemiddelde Nederlander nu in een winterjas loopt. We zijn full-time aan het kamperen en genieten enorm van het makkelijke camping-leven. Toilettas onder de arm, campingsmoking aan en je druk maken over wat je vanavond zult gaan koken.. heerlijk!

Springen.. het afgelopen half jaar ben ik er steeds beter in geworden. Niet teveel nadenken en twijfelen, niet bang zijn. Loslaten en gáán. Dit klinkt misschien een beetje zweverig en niet bepaald down to earth, maar maakt het leven wel een stuk gemakkelijker. Steeds weer een nieuwe stap wagen en me vol overgave in een nieuw avontuur storten. Het is eigenlijk net zo makkelijk als vliegen: gewoon erin geloven en springen.