Mexico, Mexiiiicooooo!

Terwijl Europa op z'n kop staat na de aanslagen in Parijs, gaat het leven in Mexico gewoon z'n gangetje. Hoewel onze gedachten regelmatig afdwalen naar de verschrikkelijke gebeurtenissen die we via internet konden volgen, liggen de Mexicanen nergens wakker van. Wie we erover spreken, merkt op dat er in Mexico iedere maand duizend mensen verdwijnen of gedood worden. 'Ieder land heeft z'n bad guys' en 'Europeanen zijn gewoon niets gewend'. De berichten die wij over Mexico horen in de Nederlandse media, zijn slechts het topje van de ijsberg. Moord, geweld en verdwijning zijn hier aan de orde van de dag.

Maar gelukkig niet in de provincie waar wij waren, Quintana Roo. Daar is het leven goed. De mensen zijn vriendelijk, het eten is heerlijk, reizen met het openbaar vervoer is makkelijk en de prijzen zijn goed te doen. En als kers op de taart is het landschap ook nog eens erg mooi en divers. Perfect voor de start van deel twee van onze reis.

Via Playa del Carmen, een chique en zeer commerciële badplaats waar het stikt van de peace-teken makende Japanners en veel te hard pratende Amerikanen, gingen we naar Isla Mujeres (vrouweneiland). Daar zaten we voor het eerst weer gezellig in een hostel, inclusief twee-voor-de-prijs-van-een-cocktails, volleybaltoernooi tussen de palmen, dansen met je blote voeten in het zand en yoga met het geluid van de zee op de achtergrond (en niet van een cd'tje). Een bounty-strand binnen handbereik en vanaf ons balkon uitzicht op het podium van het culturele festival dat toevallig net plaatsvond. We werden getrakteerd op halfnaakte danseressen met verentooien en schuddende billen en de plaatselijke Frans Duijts die ons in Caraïbische sferen bracht.

In Tulum kwamen we bijna niet meer weg. Oorspronkelijk boekten we maar een paar nachten, maar al snel kwamen we erachter dat dat niet genoeg was. Dit gezellige plaatsje is omsingeld door Maya-ruïnes, mooie stranden en duizenden cenotes. Wat een cenote is, wist ik tot voor kort nog niet. In het Engels zegt men 'sinkhole' en in het Nederlands wordt dat heel creatief vertaald naar 'zinkgat'. Een grot onder water, zou ik zeggen.

Onze dagen in Tulum kwamen ongepland in het teken te staan van grenzen verleggen. Niet alleen letterlijk; Mexico was voor ons beiden de eerste kennismaking met Midden-Amerika, maar ook figuurlijk. In zo'n cenote ben ik namelijk gaan duiken. Claustrofobisch als ik ben, heb ik dagenlang getwijfeld. Tot ik besloot de stoute flippers aan te trekken, in ruil voor een onvergetelijke ervaring. De grot heette 'Dos Ojos' (twee ogen) en het totale gangenstelsel was 45 km lang. Gelukkig beperkten de twee verkenningstochten die ik deed zich tot een fractie van de totale grot en had ik een ervaren gids bij me. Zwevend tussen de stalactieten en stalagmieten scheen ik met mijn zaklamp het donkere maar heldere water in en bekeek de prachtige gewelven. Af en toe zag ik tot mijn opluchting een streep daglicht door de rotsen heen schijnen, maar het grootste deel van de tijd concentreerde ik mij op in- en uitademen, nergens tegenaan zwemmen en vooral niet teveel nadenken over de rotsen die me omsloten.

Als ik zeg dat ik slangen heel erg enge beesten vind, druk ik me zeer voorzichtig uit. Bij het zien van een foto van een slang of een filmpje op tv krijg ik al bijna een hartverzakking. Toch pijnig ik mezelf iedere keer weer door op reis te gaan naar tropische bestemmingen. Resultaat: Wieske die óf helemaal niet de natuur in durft óf alleen op de gebaande paden blijft en zich flink stampend een weg baant door een slangenbos. Niek is er inmiddels aan gewend dat hij voorop moet lopen en is altijd scherp op de aanwezigheid van deze verschrikkelijke wezens. Ook in toeristische plaatsen, waar ze er nog weleens een handje van hebben om voor de lol met zo'n dikke griezel om hun nek te gaan staan, loopt hij trouw op de uitkijk. Wat een man. Afgelopen week heb ik mijn grenzen verlegd door wél het oerwoud in te gaan. En dat in het meest tropische deel van Mexico. Geen slang gezien natuurlijk, maar ik was toch wel een beetje trots op mezelf.

Inmiddels zijn we de grens naar Belize overgestoken en dat is even andere koek dan onze Europese grenzen. Dankzij vooronderzoek en wat onderhandelskills hebben we zo'n vijftig euro smeergeld bespaard en alleen de jongen die ons versneld langs de tassencontrole loodste, heeft een klein beetje afgedwongen fooi ontvangen.

In Parijs werden deze week grenzen overschreden en de veiligheid van mensen in Europa bleek niet vanzelfsprekend. Want niet alleen als je op reis gaat, kun je in gevaarlijke situaties terecht komen. Ook gewoon in ons eigen lieve landje ga je misschien niet altijd meer zorgeloos over straat. Hoewel dat zeker ook voor Mexico geldt, zagen wij vooral de mooie dingen die dit land te bieden had. Noem het naïef, maar ik denk dat een positieve blik kan helpen om het tij te doen keren. Pessimisme en haat hebben zover ik weet nooit veel oplossingen gebracht. En dan is het mooi om te zien dat de grenzen tussen veel landen even lijken te vervagen en dat medeleven en compassie grenzeloos kunnen zijn.