UnBelizeable!

Deze week vierden de Amerikanen Thanksgiving. Om ons heen zagen we hier en daar uitnodigingen voor diners voorbij komen. In Nederland zijn we gelukkig niet zo van het slachten van kalkoenen, maar de gedachte achter dit feest vind ik eigenlijk wel mooi. Met je geliefden om de tafel zitten en vertellen waarvoor je dankbaar bent, dat doen we haast nooit. De nuchtere Hollander vindt dat sentimenteel en ongemakkelijk. Maar er is zoveel om dankbaar voor te zijn!

We zijn in Belize en het is unBelizeable! Het is een arm land, met in het straatbeeld de meest uiteenlopende dieren, krakkemikkige huisjes, afval, straatverkopers, om de zoveel meter een kerk en mensen in alle soorten en maten. Mensen met een Afro-Amerikaans (Creools) uiterlijk, rasta-mannen met dreadlocks tot hun knieën, Chinezen (die 90 % van de winkels bezitten), Maya's, Latino's.. Het is moeilijk om te zeggen hoe 'de Beliziaan' er uitziet. De cultuur vindt eerder aansluiting bij de Caribische eilanden dan bij Latijns Amerika. De officiële taal is Engels en op de munt staat het hoofd van Queen Elisabeth: restanten uit het koloniale verleden. Op veel plaatsen spreken mensen echter Spaans en onderling een soort onverstaanbare rasta-mix van Engels, Spaans en Creools. En het is even klaar met de salsa-muziek, want waar je ook gaat hoor je reggae.

Terwijl in Mexico de deftige airco-gekoelde touringcars je netjes op tijd overal naartoe brengen, ben je in Belize aangewezen op rammelende, afgedankte Amerikaanse schoolbussen. Deze bussen werken volgens het principe 'er kan nog meer bij' en zitten dus nooit vol. Zowel de gammele bankjes als het gangpad worden volgepropt met kippenbotjes afkluivende, borstvoeding gevende en expressief discussiërende passagiers. Plus hun baggage, variërend van taarten en wandelwagens tot tassen vol groenten van de markt of een nieuwe tractorband. Iedere tien meter wordt er gestopt voor iemand die langs de weg staat te zwaaien. Wonderbaarlijk genoeg weet de kaartverkoper zich na iedere stop weer door het gangpad te wurmen om de nieuwe passagiers te laten betalen. Als we langs een supermarkt rijden, stapt de conducteur vaak even uit voor een boodschapje en neemt dan ook meteen wat lekkers voor de chauffeur mee. Uit krakende boxjes schalt reggae of foute jaren '80 muziek en daar doorheen hoor je de mobiele telefoons van passagiers die een andere smaak hebben. En daartussen zitten wij, als enige blanken. Om ons heen zie je mensen fluisteren en af en toe is iemand nieuwsgierig genoeg om een gesprekje aan te knopen. Op deze manier kregen we inkijkjes in levens van Belizianen en hun familiebanden, gezondheidszorg, politiek, dorpjes en steden, talen.. waardevolle busritten dus.

Een paar dagen lang hadden we het genoegen om te mogen logeren bij een familie in een gehucht langs de Rio Hondo. Het dorpje was, afgezien van enkele bussen per dag, afgesloten van de buitenwereld en telde zo'n honderd huizen, vijf onverharde straten en vijftig kinderen. Daarentegen struikelde je er over de honden, geiten, ganzen, vogelspinnen (ja, echt!) en kalkoenen, die de zandweggetjes bevolkten. De mensen in San Antonio zagen eigenlijk nooit een blanke en overal waar we liepen werden we aangegaapt. Kinderen zochten verlegen toenadering en het woord 'gringo' viel regelmatig. De plaatselijke eetkeet was blij met zijn nieuwe klanten, die de omzet verdubbelden omdat ze alles wilden proeven.

We sliepen in een hutje op palen, naast het huis van de familie. Iedere ochtend werden we gewekt door de hanen en honden die om het huis liepen en achter het huis stond een enorm varken te wachten tot het kerst was. Het arme dier kon zich niet eens omdraaien in zijn hok, dus misschien maar beter als hij uit zijn lijden verlost wordt. De vader des huizes werkte zeven dagen in de week op een varkensboerderij, zo'n twintig kilometer verderop. Op zondag reden er geen bussen van en naar het dorp, dus stapte vader om zes uur 's ochtends op zijn gammele fiets. De oudste zoon, die dertien was en al van de basisschool af, ging niet meer naar school, maar kluste wat bij in het dorp. Door een hut te verhuren, spaarde de familie om hem volgend jaar naar de middelbare school te kunnen laten gaan, want de buskaartjes van twee euro per dag konden ze nu nog niet betalen. Wat een verschil met onze leerlingen op het Pierson College.

En wat hebben we genoten van de natuur in Belize. Van het groene woud rond San Ignacio tot het relaxte rasta-eilandje Caye Caulker, waar we tijdens het snorkelen omgeven werden door haaien, enorme schildpadden en prachtige pijlstaartroggen. De diversiteit aan vissen en koraal, maar ook de verschillende mensen die we leerden kennen, uit alle delen van de wereld. De prettige gedachte dat we niet zijn opgegeten door een van de vele op het eiland aanwezige krokodillen en boa constrictors, die af en toe iemand opaten en regelmatig uit vakantiehuisjes of van strandjes werden verwijderd. Of door de huis-slang van onze zeilbootskapitein, die bij hem thuis onder de bank woonde en iedere week een kip van hem kreeg.

De vrijheid en haast ongelimiteerde mogelijkheden die je als Nederlander bijna als vanzelfsprekend gaat zien. De wetenschap dat je met een Nederlands paspoort eigenlijk overal welkom bent. De eerste zeven weken van onze reis die zo geweldig waren. Onze familie en vrienden die ons vanuit thuis volgen en ondersteunen waar nodig. Onze werkgevers die ons deze wereldervaring gunden. Het feit dat we ons, op wat wondjes, zere buiken en jeukbulten na, tot nu toe topfit voelen. En natuurlijk mijn geweldige, grappige en onvervangbare reis- en levenspartner Niek, waarmee elke dag een feest is. Laat die kalkoen maar leven, hier zit een ultiem gelukkig en dankbaar mens.