Hati hati en ramadan op een nog onbewoonder eiland

Na nog een paar mooie dagen met yogales, catamaran varen, lekker samen eten, dansen en zingen (zowel Batak als 90's krakers) en veel lezen en schrijven was het tijd om verder te reizen. En wel helemaal naar het noorden, naar het eiland Pulah Weh.

Om daar te komen moest ik alleen even van Samosir af met de boot, dan met de bus naar Medan en daar overstappen op de nachtbus naar Banda Aceh. Vanaf Banda Aceh kon ik dan na een brakke nacht een becak (zo'n scootertje met een karretje eraan vast) pakken naar de haven, vanwaar ik met de boot naar Pulah Weh zou varen, waar ik weer in een taxibusje gepropt kon worden naar Iboih, waar ik wilde verblijven. Zo makkelijk kan het zijn om een tropisch droomeiland te bereiken.

Onderweg ontdekte ik (weer) dat eigenlijk het enige waarbij Indonesiërs haast hebben, autorijden is. Helaas gaat dat ten koste van mijn hart en als het mis gaat, van m'n gezondheid. Gelukkig ging het niet mis, ondanks de bestuurders verwoede pogingen. Inhalen doe je bij voorkeur over (dubbele) doorgetrokken strepen, in haarspeldbochten of als er meerdere tegenliggers aankomen. Hoewel ze officieel links rijden hier, rijdt de gemiddelde bestuurder het grootste deel van de rit rechts – lekker hard toeteren en gas erop! Vannacht heb ik maar gewoon mijn ogen dicht gedaan en me voorgesteld dat ik in de Harry Potter-schoolbus zat, die zich overal tussendoor kan frommelen: Hati hati!

Wat me steeds meer opvalt, is dat er hier heel veel Nederlandse woorden gebruikt worden. Zo kun je hier bijvoorbeeld overal 'doorsmeer' laten doen bij je motor, of je 'knalpijp' laten nakijken. Een 'pispot' is niet wat je denkt dat het is, maar een 'koelkast' en een 'asbak' wel. Ook woorden als 'kantor', 'notaris', 'afdeling' en 'stempel' zie je op borden langs de weg. Leuk wel, zo'n roemrijke geschiedenis.

Nu zit ik dus op mijn veranda, boven het knalblauwe zeewater op mijn eigen tropische eiland. Mijn moeilijk te begrijpen, want Ierse buurman, die in de andere helft van de hut (aan elkaar getimmerd met restjes hout, heel veel kieren voor enge beesten) woont, ligt lekker te schommelen in een hangmat. De wc is een gat in de grond in een ander hutje en de douche is een bak water met een schepje om het water over je hoofd te gooien. Prima, want ik duik wel de zee in. Alleen een beetje jammer dat we hier in het meest strikte moslimgebied van Sumatra zitten. Dat er tot het donker wordt hélemaal niets open is en dat je zelfs ’s avonds stiekem in de keuken moet komen eten. Al die leuke, gezellige eettentjes zijn gewoon gesloten. Als een dief in de nacht heb ik net bij een winkeltje dat zijn best deed dicht te lijken voor de politie een pakje crackers mogen kopen, die ik wel snel in m'n tas moest wegstoppen. Maar gelukkig moet ik om rare aandacht van mannen te voorkomen ook steeds een omslagdoek dragen als ik in het dorp kom, dus daar kan ik van alles onder verbergen..