Kan iemand die imam alsjeblieft even stemmen?

Alweer een titel die met de Islam te maken heeft, sorry. In een land waar het dagelijks leven voor een groot deel bepaald wordt door deze godsdienst, kan ik bijna niet anders. Of je nu gelooft of niet, je zúlt eraan meedoen.

Afgelopen zaterdag heb ik me losgeweekt van mijn droomeiland, om op het vaste land een uitgebreide rondleiding door Banda Aceh te krijgen van Herry de becakdriver. Deze provinciehoofdstad is ontzettend geraakt door de Tsunami (ruim 60 000 doden in de stad, 300 000 in de provincie Aceh) en dat is nog overal te zien. Herry (zijn naam is te verklaren door het geluid dat zijn becak maakt) liet me een gigantisch schip zien, dat vier meter uit de kust op het land geslingerd was, een paar monumenten met verschrikkelijke foto’s van vergane lijken, een hypermodern museum en een boot dat op een huis terecht was gekomen (en daar nogsteeds lag). Ook bracht hij me naar een Nederlands kerkhof uit de tijd dat wij Nederlanders nog de baas speelden hier – raar, om al die Nederlandse namen te zien staan.

Verschillende vliegtuigen, taxi’s en bussen verder kwam ik aan in Bukittinggi, ongeveer 1350 km naar het zuidwesten. Dit bleek een gezellig marktstadje te zijn, waar ik, als mijn rugzak niet al propvol zat, lekker had kunnen shoppen. Tijdens het ontbijt de volgende morgen tikte ik een gezellig kamergenootje en drie leuke Franse meiden op de kop, die een deel van de week bij me zijn gebleven.

In Bukittinggi hebben ze de moskees strategisch door de stad geplaatst, zodat niemand (tja, behalve misschien als je stokdoof bent), de prachtige gezangen en preken van de imam kan missen. En die zijn lang.. en vaak.. en hard! Ik heb Allah tijdens mijn morgengebed (uurtje of vier) gedankt voor mijn oordoppen die het mogelijk maakten dat ik ondanks de preek, die de hele nacht doorging, en het oervalse gezang, dat ook nog eens ongelijk liep in de verschillende buurtmoskees, toch een beetje kon slapen.

Mijn rol als beroemdheid begint me steeds beter te liggen. Al dat zwaaien, lief gedag zeggen, handjes geven, beleefdheidsgesprekjes voeren en op de foto gezet worden – ik zie er inmiddels de lol wel van in. Als prinses Maxima ooit een vervanger zoekt, kan ze bij mij terecht. Ik heb alleen nog geen ervaring met lintjes knippen.

Met mijn nieuwe vriendinnetjes heb ik de busreis van m’n leven gemaakt naar Maninjau, een dorpje aan het gelijknamige vulkanische meer. De bus was van top tot teen versierd met knuffels en tierlantijnen en iedereen, jong en oud, zong en bewoog lekker mee op de snoeiharde hiphop die door de krakende speakers kwam. Ondertussen zagen we buiten de prachtigste rijstplantages, bergen, jungle en een weg naar het dal die uit 44 haarspeldbochten bestond.

Hier, in mijn hutje aan de rand van het meer, is het leven behoorlijk relaxt. Onze poging om een van de bergen te beklimmen hebben we halverwege, toen we verdwaald waren in de jungle en een van ons een bloedzuiger had, moeten opgeven. Wel zagen we hoe ontzettend mooi de natuur hier is, heel anders dan op andere plekken waar ik was. Een van de jongens van onze homestay nam me op zijn motorbike mee het meer rond, ging met me kanoën en liet me de waterval zien. In zijn beperkte Engels deed hij zijn best om van alles over zijn cultuur en omgeving te vertellen. De mensen zijn hier oprecht blij met de weinige bezoekers die ze krijgen en laten je graag zien hoe prachtig hun land is. En gelijk hebben ze.