Science makes me horny& bodyboarden met kleren aan

‘Science makes me horny’ stond er op het t-shirt van het moslimmeisje dat compleet met hoofddoek, lange mouwen en -rok in de brandende zon van het strandleven van Pangandaran liep te genieten. Want zwemmen doen meisjes en vrouwen hier niet. Bikini’s zijn verboden en in het water zijn alleen jongens met bodyboards te vinden. En rare westerse meisjes die Wieske heten, die de hoge golven niet kunnen weerstaan en een board huren om gezellig met ze mee te doen – met kleren aan, wel te verstaan. Waar ik het in Maleisië al bijna begon te missen om als celebrity behandeld te worden (wil er dan echt helemaal níemand met me op de foto?), ben ik nu weer volop in the picture als enige blanke op een strand dat zwart ziet van de Suikerfeest vierende Indonesiërs.

Na nog een paar relaxte dagen Langkawi en Kuala Lumpur, ben ik weer terug gevlogen naar het land waar je op ieder moment van de dag, overal waar je kijkt eten kunt kopen. En het nu ook mag opeten want de ramadan is eindelijk voorbij en massa’s moslims hebben zich verplaatst om hun vakantie elders te vieren. Dacht ik van de ramadan op zich genoeg last te hebben gehad, het Suikerfeest is nog erger! Bussen, treinen en hotels zitten stampvol, het verkeer is geen doorkomen aan en alle prijzen zijn voor het gemak maar verdubbeld deze week.

Aangekomen op Java pakte ik meteen de bus naar Pangandaran, een populaire badplaats aan de zuidkust. Dat bleken meer mensen bedacht te hebben. Toen ik om 4 uur ’s nachts arriveerde heeft mijn becakdriver me langs 8 hotels moeten rijden tot ik er eentje had, die voor een belachelijke prijs wel een kamer voor me had. De volgende ochtend zag ik waarom: het kilometers lange strand was volgepakt met vakantievierders, verkopers, entertainers en natuurlijk weer zo’n malloot met een slang om zijn nek (waar ik nog voor mijn ontbijt tegenop liep).

Een beetje teveel van het goeie dus: ik vertrok al na twee dagen richting Yogyakarta, de culturele hoofdstad van Java. Om de busjesmaffia een te slim af te zijn en de helft van de reiskosten uit te sparen besloot ik gebruik te maken van public transport. Dertien uur lang werd ik door het mooie Javaanse landschap gereden, met dan weer een opaatje met drie rotte tanden en dan weer een paar kleuters op m’n schoot. Bussen hier hanteren het principe ‘er kan nog meer bij’ en zijn dus nooit vol: zelfs de chauffeur heeft een meisje op schoot en 7 uur in het gangpad staan is geen probleem.

Hoewel het in Yogya ook verschrikkelijk druk is, vond ik gelukkig al snel een prima kamer en een lekkere nasi goreng. Ook hier wordt er alles aan gedaan om de toeristen te entertainen: van enerverende batik-shows tot muziek makende travestieten: wie houdt er niet van? Science makes me horny, baby!