Mola mola en de geblondeerde surfdude

Wat is het toch leuk om een titel te bedenken die vragen oproept. Eerlijk gezegd weet ik ook nog maar een paar dagen dat een Mola mola een gigantische vis is, die er uitziet als een soort steen met vinnen aan de zijkant. En ik zwom oog in oog met drie van ze. Naast de grootste, waren ze ook de lelijkste en de schattigste vissen die ik tot nu toe zag. Ook heb ik me laten vertellen dat Lembongan de enige plek ter wereld is waar je ze soms kunt zien en dankzij de speciale Mola mola-dans die we voor onze duik deden, is dat nog gelukt ook!

Mijn dagen op Lembongan sleet ik met mooie gesprekken en idem scootertochtjes met mijn Duitse vriendinnetje en twee scuba duik- en snorkelexcursies. Behalve prachtig, nog intact koraal (helaas is dit bijzonder) en weer een boel mooi gekleurde vissen, zag ik ook nog een aantal Manta rays (ook zo’n 3 meter doorsnee) en dus de Mola mola voorbij zwemmen: lucky me! En een Finse jongen, waarmee ik naar Lombok ben gereisd.

Het blijft altijd spannend om door Indonesië te reizen. De vraag is niet óf je ergens wordt opgelicht, maar waar en voor hoeveel. Hoe ik ook mijn best doe om Indonesische zinnetjes te gebruiken, op de een of andere manier hebben ze altijd meteen door dat ik een toerist ben en geen benul heb van de prijzen. Natuurlijk gaat deze voordeelmuis altijd goed voorbereid op stap, met de Lonely planet binnen handbereik en ondertussen zo veel mogelijk mensen aansprekend om informatie in te winnen.Toch blijft het een uitdaging om de beste weg voor een niet-toeristenprijs te vinden. Zo gingen we van Lembongan naar Bali in een klein goederenschuitje van de broer van een vriend van de meneer van de winkel op de hoek, die toch naar Bali moest om inkopen te doen. En hij kende nog wel een mannetje dat ons met zijn busje naar de haven in de stad verderop kon brengen. En in de haven werden we meteen besprongen door allerlei mannetjes die ons de ‘cheap-cheap’-est tickets naar Lombok konden verkopen. Zucht.. soms word ik er een beetje moe van om als wandelende pinautomaat door het leven te gaan..

Nog een boot en een busje later stonden we op het strand van Kuta, een plaatsje in het zuiden van Lombok waar alles om surfen draait. Want ik wilde surfen leren. Wílde - want de eerste surfles, die ik gisteren nam, komt helaas niet op mijn lijstje succeservaringen. Hoe mijn geblondeerde surfleraar me ook door het water sleurde, ik bleef niet staan. M’n armen werden doodmoe van het constante peddelen en áls ik even stond, viel ik er met dezelfde vaart weer vanaf.

Inmiddels zijn de Fin en ik verhuisd naar Garupuk, een lief, rustig vissersdorpje aan een nog mooiere baai een beetje naar het oosten. Hier is het nog minder toeristisch en draait het leven, naast surfen, ook gewoon om de zeewieroogst. Zo kan ik rustig overdenken of ik mezelf nog een keer op een board ga hijsen of niet.. to surf or not to surf, that’s the question. Misschien moet ik gewoon maar toegeven dat ik andere kwaliteiten heb (toch?).