I’m on a sea food diet..

..whenever I see food, I have to eat it! En zo is het. Ook het Lombok-eten is meer dan goedgekeurd. Het heeft spannende namen als ‘Urap urap’ en ‘Oleh oleh’ en is érg spicy. Omdat ik zo’n beetje alles eet waar ik nieuwsgierig naar ben en niet meer zo op hygiëne let, bedacht ik me afgelopen week dat ik heel blij mocht zijn dat ik nog geen voedselvergiftiging heb opgelopen. En nét als je denkt eraan te kunnen ontkomen, slaat het noodlot ongenadig toe! Van de afgelopen 24 uur heb ik zo’n beetje de helft op en boven de wc doorgebracht en dat is geen pretje gezien het feit dat ik gisteren van de Gilli-eilanden naar Bali terug bent gereisd. Hing ik daar hondsberoerd boven zo’n vies gat op een schommelende boot me af te vragen wanneer ik in hemelsnaam een keertje ‘leeg’ zou zijn. Tot zover mijn poging om jullie in Nederland het gevoel te geven dat het hier ook niet allemaal rozengeur en maneschijn is.

Het zuiden van Lombok was oogverblindend. De meeste reizigers slaan het over en dat zorgde ervoor dat we regelmatig een kilometerslang strand voor onszelf hadden. Met ons scootertje maakten de Fin en ik ‘road’trips langs de kust, wat dankzij het ontbreken van wegdek voor een aantal bijna-dood-ervaringen zorgde. Maar de prachtige, ruige en oorverdovend stille baaien die we aantroffen, maakten alles goed. Wit strand, knalblauwe zee en palmbomen dus, maar ruiger en weidser dan het stereotype bountystrand.

De mensen rond Kuta in Lombok zijn erg arm. Veel wonen in zelfgebouwde tentjes en hutjes op het strand en er wordt gewaarschuwd voor beroving. Overal waar je komt word je belaagd door de sarong- en armbandjesverkopers, die allemaal precies hetzelfde verkopen en niet van je handdoek of tafel loskomen voor je iets gekocht hebt. Vooral de kinderen hebben hier het aanhoudingsvermogen waar een Jehova’s getuige jaloers op zou zijn. Ze komen als vliegen op stront op je af en blijven net zolang zeuren tot je uit pure wanhoop maar iets koopt. Hilarisch was het dan ook toen mijn Finse vriend de zaak volledig omdraaide en de 8 verkopers die gezellig op onze handdoek plaatsnamen probeerde zijn spullen te verkopen: ‘Special price for you my friend’, ‘I give you 10.000, cheap price!’. Verward dropen ze een voor een af, terwijl Henry ze bleef achtervolgen met zijn aantrekkelijke koopwaar.

De bountystranden die ik zocht, vond ik op de Gilli-eilanden. Heel toevallig kwam Marieke, die ik op Sumatra ontmoette, daar precies op dezelfde dag naartoe en samen maakten we Gilli Trawangan onveilig. Naast veel westerse bars en restaurants zijn hier prachtig witte stranden die bijna te cliché overgaan in een azuurblauwe zee - palmbomen erbij: the works! Maar al dat snorkelen, zonnebaden, zwemmen en feesten gaat na een tijdje ook vervelen en daarom zit ik nu in mijn meest luxe kamer tot nu toe in Ubud, om ook mijn kunst- en cultuuractiviteiten een beetje op peil te houden. Maar voorlopig blijf ik nog even in de buurt van mijn fijne badkamer.