Zweven in Ubud en boven Azië

Mijn laatste week in Indonesië wilde ik gebruiken om toch nog wat Balinese cultuur en natuur te zien en waar kun je dat beter doen dan in Ubud? Misschien is het dankzij de prachtige ligging tussen de rijstvelden, misschien komt het door het Balinese Boeddhisme dat hier volop aanwezig is – Ubud ademt rust en balans uit. Toeristisch, maar heel anders dan bijvoorbeeld Kuta, waar de gemiddelde toerist een tattoo en een navelpiercing heeft, of de Gilli’s, waar bijna alleen backpackers komen. Ubud trekt vooral milieubewuste macrobiotische vegetariërs die aan yoga doen en daartussen voelde ik me wel thuis.

Een Balinese vrouw besteedt een groot deel van de dag aan het uitvoeren van religieuze rituelen. ’s Ochtends is ze druk bezig met het maken, aansteken en neerzetten van offertjes voor haar huis, winkel, de bungalows die ze verhuurt, enz. Daarnaast moet er een offer gebracht worden bij een altaar of tempel in de buurt en wordt er nog wat gebeden en met wierook gezwaaid. Overal waar je loopt liggen kleine, van bananenblad gemaakte bakjes met daarin bloemetjes, wierook en een beetje eten voor de goden (bijvoorbeeld rijst of een koekje). Ook ben je nooit meer dan 8 stappen verwijderd van een tempel, heilig beeld of altaar. De economie vaart er wel bij, want iedere dag verbruikt ieder gezien zo’n 10 van die gevulde offerbakjes en andere versiersels, die natuurlijk weer gemaakt of gekocht moeten worden.

Om niet op te vallen tussen alle ‘Eat pray love’-toeristen, ben ik een dag helemaal zen geworden op een Internationale yoga-dag. Om mijn geest nog verder te reinigen ben ik een dagje op stap gegaan met een gids, die o.a. met me ging baden in the Holy water van Tirta Empul. Behalve groen van de waterplanten, kwam ik, na m’n hoofd onder zo’n 14 fonteinen gehouden te hebben, als een goed mens weer het water uit. We offerden wat bananenbladbakjes en ik deed braaf na wat Wayan me voordeed.

Toen Wayan zich voor het eerst aan me voorstelde, zei ik (goed geïnformeerd als ik ben): ‘O, dan ben jij thuis de oudste’. Het is namelijk zo dat Balinese ouders hun eerste kind (jongen of meisje) altijd Wayan noemen. Voor het tweede en derde kind ben ik de naam even vergeten, maar het vierde heet altijd Ketut. ‘Nee’, zei hij, ‘Ik ben de tweede Wayan, na vier begint de reeks weer opnieuw’. Ik stel me dan zo voor dat je als leerkracht vier verschillende namen moet noemen om alle kinderen tegelijk aan te spreken. Wel lastig als je een specifieke Wayan of Ketut bedoelt..

Wayan nam me mee naar het rijstveld van zijn vader. Terwijl we daar wat rondwandelden vroeg hij of ik zin had in jonge kokosnoot. Stadsmeisje als ik ben, ging ik op zoek naar een kokosnoot-stalletje - die natuurlijk niet bestaan midden in de rijstvelden - en voor ik het wist was m’n gids als een aapje een palm in geklommen om er persoonlijk een voor me te plukken. Zijn vader hakte de noot open met z’n kapmes en even later dronk ik de meest verse kokosmelk ooit.

Helaas moest ik Ubud weer veel te snel verlaten om richting Surabaya te gaan. Voor de laatste keer heb ik genoten van de ‘bemo’, de publieke bus. Omdat niemand je precies kan vertellen hoe het systeem in elkaar zit, ben ik altijd heel blij met de bejaarde vrouwtjes die me in ieder dorpje naar een ander busje slepen – gewoon lief lachen en je eindbestemming blijven herhalen en alles komt goed. Naar Surabaya ging ik in een luxe touringcar. Kost wat, maar dan hedde ook wat: luie stoel, de hele nacht snoeiharde karaoke en om 1 uur ’s nachts een rijstbuffet – wat wil je nog meer?

De komende dagen zal ik voor een groot deel in de lucht doorbrengen. Over vier vluchten en een paar dagen bijtanken in Bangkok, hoop ik zondag in Auckland te landen en daar aan mijn nieuwe avontuur te beginnen. Salamat Tingal Indonesia, New Zealand, here I come!