All Blacks-koorts tussen de fruitplukkers

'Ga je naar Nieuw Zeeland voor de World Cup?' - een onbenullige blik mijnerzijds: 'Welke World Cup?'. Voor ik hier naartoe kwam had ik geen idee dat overal ter wereld mensen stonden te popelen om in oktober naar Nieuw Zeeland te komen voor de wereldkampioenschappen rugby. Eerst moest ik er dan ook niet zoveel van hebben. Met sport heb ik weinig, met rugby al helemaal niks. Maar ik moet zeggen, de rugby-koorts is aardig besmettelijk. Vooral de 'war dance' die de grote, brede rugby-spelers aan het begin van de wedstrijd uitvoeren om elkaar (en mij, als cultuurliefhebber) te imponeren vind ik erg leuk.

De have finale-wedstrijden keek ik met een groep meiden in de kroeg. Of het nu door de serieuze kleur komt (zwart is toch wat minder frivool dan oranje) of door de soort sport, weet ik niet, maar het feest was in de dorpjes in het Northland ver te zoeken. Zelfs toen Nieuw Zeeland de Aussies versloeg, wat betekent dat ze aanstaande zondag in de finale tegen Frankrijk spelen, konden we niemand op een polonaise betrappen. Daarom besloten mijn vriendinnetje Maria (nu alweer een week met me op pad) en ik dat we dat in Auckland moeten meemaken. Maar niet voor we het Northland verkend hebben!

Vanuit Paihi gingen we samen naar Kerikiri (wat zijn die Maori-namen toch leuk), waar we op de meest deprimerende camping ooit terecht kwamen. Blijkbaar vond juist op dat moment de jaarlijkse clubmeeting van de Club van de Rare Mensen daar plaats, want het liep er vol met weirdo's. Na een tijdje begrepen we dat niemand daar was met het doel 'iets leuks te doen', of 'iets van Nieuw Zeeland te zien'. Iedereen was op deze hopeloze plek voor de keiharde knaken: fruit plukken. De campingbaas vroeg of we ook zin hadden om kiwi's te komen plukken tegen het aanzienlijke uurloon van maarliefst 13 dollar (toch wel zo'n 7 euro). Nee, dank u – we wisten niet hoe snel we ons in Maria's coole campervan moesten verstoppen.

Zodra het kon reden we de volgende morgen via een prachtige route naar Whangaroa. Eigenlijk hoef ik dat van die 'prachtige route' niet meer te vermelden vanaf nu, dat is standaard hier. Tijdens de picknick op het strand van Matauri Bay sprongen er gezellig zes dolfijntjes voor onze neus in het rond en het hostel bleek een spa in de tuin te hebben. Alle gribus van de vorige plek was dus al snel vergeten en wij spartelden vrolijk rond in ons bubbelbad met uitzicht op weer een mooie baai. Inmiddels zijn we weer een deurtje verder (de tijd dringt om voor zondag in Auckland terug te zijn) en hebben we vanuit onze gezellige 'Endless summer lodge' vandaag Cape Reigna bezocht. Dit uiterst noordelijke topje van Nieuw Zeeland wordt puntje 5 op mijn lijstje 'hoogtepunten'. Nu nog even de World Cup winnen dit weekend en het feest is compleet!