Kippenvel en biertjes tappen in de pub
Door: wieskevreeswijk
Blijf op de hoogte en volg Wieske
29 Oktober 2011 | Nieuw Zeeland, Auckland
'Be open', adviseerde mijn New Yorkse vriendin René me 2 maanden geleden: 'See what life brings you'. Op dat moment knikte ik zonder te beseffen wat een prachtige dingen het leven me nog zou gaan brengen op mijn reis.
Onze laatste dag in het topje van Nieuw Zeeland brachten Maria en ik door op de hoogste duinen die ik ooit gezien heb en zal zien. Het kostte ons een goed uur om er een te beklimmen. Boven aangekomen hadden we een awesome uitzicht over 90-mile beach, terwijl achter ons de Sahara leek te beginnen. Om beneden te komen gebruikten we sandboards, die verdacht veel weg hadden van de dingen die we in Nederland voor sneeuw gebruiken. De beelden van mij in onderbroek en bh (a.g.v. de plotselinge hitte), al gillend op een rode plastic slee, zijn op miraculeuze wijze verdwenen van mijn SD-kaart.
Een overnachting in de camper en 8 uur rijden later kwamen we aan in Auckland. Daar waren we uitgenodigd bij Dallas, een gezellige kiwi met een mooi appartement in Kingsland. Deze hippe Aucklandse wijk was toevallig ook net de buurt waarin Eden Park stadium ligt en dus the place to be dit weekend. De finale tegen Frankrijk keken we in het café op de hoek, met uitzicht op het stadion, het vuurwerk en omgeven door duizenden feestende All Blacks-fans. Toen in de laatste halve minuut 'We are the champions' werd ingezet en iedereen elkaar (en mij) om de hals vloog stond het kippenvel op m'n armen: wat een onvergetelijke avond!
Ondertussen werd ook mijn eerste echte kiwi-barbecue een feit. Dallas nam ons mee naar vrienden, die ons als vanzelfsprekend in de groep opnamen en gezellig mijn vegetarische worstjes op de grill legden. De gastvrouw bleek ook leerkracht te zijn en les te geven in het speciaal onderwijs. Van het een kwam het ander en na een interessante kennismakingsdag ben ik deze week gestart als vrijwilligster en invaljuf op Oaklynn school for special needs, een school voor kinderen met een verstandelijke beperking, down-syndroom en autisme.
Om nog meer met de locals in contact te komen en zo mijn Engels verder te ontwikkelen leek het me leuk om ook wat in de horeca te gaan doen. Na een rondje praten en cv's uitdelen bij cafés in de straat, mocht ik komen proefdraaien bij the Fat Controller. Dit is toevallig ook de pub waar we de rugby-finale keken en waar Maria een paar weken eerder Dallas leerde kennen. Barvrouw spelen bleek de ideale baan voor mij: betaald ouwehoeren met iedereen en ondertussen wat drankjes inschenken. Het enige verschil met andere weekends is dat ik nu aan de andere kant van de bar sta en geld overhoud aan het einde van de avond.
Voorlopig hoef ik mezelf dus niet te vervelen en vind ik het heerlijk om weer even in de bewoonde wereld te zijn en een 'thuis' te hebben. Auckland is een mooie, nette en moderne stad met aan twee kanten zee en veel mogelijkheden de natuur in te trekken. Winkelen gaat uitstekend, getuige mijn fijne nieuwe garderobe (dag backpackerlompen!) en eindelijk weer een paar (te hoge) hakschoenen en ik krijg spontaan last van keuzestress als ik zie uit hoeveel live-muziek ik kan kiezen.
Nog vaak denk ik aan René's woorden toen we afscheid namen: ik sta open voor dit prachtige land, de mensen, alles wat op m'n pad gaat komen. En wat staat iedereen hier ook open voor mij. Laat het leven maar brengen wat het wil.. ik heb er zin in!
Onze laatste dag in het topje van Nieuw Zeeland brachten Maria en ik door op de hoogste duinen die ik ooit gezien heb en zal zien. Het kostte ons een goed uur om er een te beklimmen. Boven aangekomen hadden we een awesome uitzicht over 90-mile beach, terwijl achter ons de Sahara leek te beginnen. Om beneden te komen gebruikten we sandboards, die verdacht veel weg hadden van de dingen die we in Nederland voor sneeuw gebruiken. De beelden van mij in onderbroek en bh (a.g.v. de plotselinge hitte), al gillend op een rode plastic slee, zijn op miraculeuze wijze verdwenen van mijn SD-kaart.
Een overnachting in de camper en 8 uur rijden later kwamen we aan in Auckland. Daar waren we uitgenodigd bij Dallas, een gezellige kiwi met een mooi appartement in Kingsland. Deze hippe Aucklandse wijk was toevallig ook net de buurt waarin Eden Park stadium ligt en dus the place to be dit weekend. De finale tegen Frankrijk keken we in het café op de hoek, met uitzicht op het stadion, het vuurwerk en omgeven door duizenden feestende All Blacks-fans. Toen in de laatste halve minuut 'We are the champions' werd ingezet en iedereen elkaar (en mij) om de hals vloog stond het kippenvel op m'n armen: wat een onvergetelijke avond!
Ondertussen werd ook mijn eerste echte kiwi-barbecue een feit. Dallas nam ons mee naar vrienden, die ons als vanzelfsprekend in de groep opnamen en gezellig mijn vegetarische worstjes op de grill legden. De gastvrouw bleek ook leerkracht te zijn en les te geven in het speciaal onderwijs. Van het een kwam het ander en na een interessante kennismakingsdag ben ik deze week gestart als vrijwilligster en invaljuf op Oaklynn school for special needs, een school voor kinderen met een verstandelijke beperking, down-syndroom en autisme.
Om nog meer met de locals in contact te komen en zo mijn Engels verder te ontwikkelen leek het me leuk om ook wat in de horeca te gaan doen. Na een rondje praten en cv's uitdelen bij cafés in de straat, mocht ik komen proefdraaien bij the Fat Controller. Dit is toevallig ook de pub waar we de rugby-finale keken en waar Maria een paar weken eerder Dallas leerde kennen. Barvrouw spelen bleek de ideale baan voor mij: betaald ouwehoeren met iedereen en ondertussen wat drankjes inschenken. Het enige verschil met andere weekends is dat ik nu aan de andere kant van de bar sta en geld overhoud aan het einde van de avond.
Voorlopig hoef ik mezelf dus niet te vervelen en vind ik het heerlijk om weer even in de bewoonde wereld te zijn en een 'thuis' te hebben. Auckland is een mooie, nette en moderne stad met aan twee kanten zee en veel mogelijkheden de natuur in te trekken. Winkelen gaat uitstekend, getuige mijn fijne nieuwe garderobe (dag backpackerlompen!) en eindelijk weer een paar (te hoge) hakschoenen en ik krijg spontaan last van keuzestress als ik zie uit hoeveel live-muziek ik kan kiezen.
Nog vaak denk ik aan René's woorden toen we afscheid namen: ik sta open voor dit prachtige land, de mensen, alles wat op m'n pad gaat komen. En wat staat iedereen hier ook open voor mij. Laat het leven maar brengen wat het wil.. ik heb er zin in!
-
29 Oktober 2011 - 07:47
Annet:
Hoi Wieske, heerlijk voor je om ook wat ervaring op te doen in een school en weer wat centjes verdienen voor je nieuwe kleding.
Wat fijn, dat je dit allemaal kan doen -
29 Oktober 2011 - 09:01
Diede:
Zo dat huis ziet er niet verkeerd uit zeg! ;-) Super goed geregeld.
Bar-chick! haha, ik zie je al staan. Kan je alle mixjes al maken? x -
29 Oktober 2011 - 09:07
Geeb:
Wieske! Ga jij nu ook gewoon ff onderwijs en horeca combineren??? Hahaha leuk hoor! Vind het zo leuk wat je aan het doen bent en super leuk al je verhalen te lezen. Het ziet er daar prachtig uit. Veel plezier nog he! -
29 Oktober 2011 - 14:01
Laura:
Jeetje Wies,
je verhalen worden met de keer bijzonderder! Elke keer dat ik ze lees word ik weer een beetje meer en meer jaloers. Ik zeg: tijd om terug te komen! ;-)
Haha enjoy hoor! Voordat je het weet is het februari en zit je weer op DGW! (hoor mij nou... februari, dat duurt nog zoooo lang...!)
lieve groetjes,
Laura -
29 Oktober 2011 - 20:08
Wieske:
Jep, gisteren heb ik les gehad in cocktails maken en speciale koffies uit zo'n ingewikkeld apparaat toveren.. Echt leuk!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
