Sri Chinmoy en andere manieren om lol te hebben
Door: wieskevreeswijk
Blijf op de hoogte en volg Wieske
04 November 2011 | Nieuw Zeeland, Auckland
Het leuke van in een stad wonen is dat er zoveel te doen is. Nu ik mezelf geïnstalleerd had in Dallas' luxe appartement en lekker in de pub aan het werk was, werd het tijd voor leuke dingen. Deze week ging ik als een rupsje-nooit-genoeg naar alle uithoeken van de stad met als belangrijkste doel: lol hebben!
De weg naar geluk is meditatie, aldus de volgelingen van Sri Chinmoy, dus leek het me een goed plan om dat eens te gaan proberen. Enthousiast schreven Maria en ik ons in voor een meditatieworkshop, waarin je de grondbeginselen van het helemaal niets doen (een enorme opgave voor mij) zou kunnen leren. Na vijf minuten constateerde ik dat de cursusleidster wel heel gelukkig moest zijn, want ze glimlachte voortdurend. Na een uur begon ik me af te vragen wat er moest gebeuren om die vredige glimlach van haar gezicht te krijgen. En na nog een uur naar haar geluisterd te hebben, begon ik me er een beetje aan te storen en kwam ik serieus in de verleiding om haar een schop onder haar kont te geven. Gewoon om te testen.
De cursusmevrouw was een groot fan van haar goeroe. Naast zijn dagelijkse taken als leermeester (wijze uitspraken doen, rust uitstralen, mensen inspireren: je kent het wel) heeft hij in zijn leven wel 70 000 schilderijen gemaakt, speelde hij 20 muziekinstrumenten, schreef hij 30 000 liedjes en was hij ook een geoefend atleet. Een soort superheld dus en bijzonder goed in timemanagement want hoe kun je anders al die dingen doen in één mensenleven? Een verklaring kon zijn dat hij maar anderhalf uur slaap per dag nodig had. Maar dan nog.. Toen ik later die dag een video te zien kreeg waarop schilderijen, muziekstukken en pianospel van deze superman te zien en horen waren, viel alles op z'n plaats. Als je in trance bent, maakt kwaliteit natuurlijk niet uit – het komt uit je 'binnenste ik', dus alles is goed – een goed verhaal is het halve werk!
Niet my cup of tea dus, maar wel een interessante dag. Op maandag ging ik weer naar 'mijn' school, waar ik dit keer met extreem gehandicapte en autistische kinderen werkte. Vergeleken met hen zijn alle leerlingen van De Groote Wielen en de Pierson stuk voor stuk briljant. Maar hoe klein de stapjes ook zijn, het is bijzonder als je na een half uur oefenen, met drie begeleiders op één kind, bereikt dat ze uiteindelijk een bal kan vangen. Zeker als ze daarna haar gezicht vertrekt in iets dat op een glimlach lijkt – lol op microformaat.
Hoewel in Auckland (in heel Nieuw Zeeland eigenlijk) niets ouder is dan pakweg 200 jaar, en een gebouw uit 1950 al als heel oud wordt gezien, is er voldoende te bekijken in de stad. Als je van hippe winkels, restaurantjes en cafés houdt, zijn K-road en Ponsonby road je plek. Uitgaan gaat prima (zelfs bingo is hier hip) en alleen al voor het gebouw is Auckland Art Gallery een must-go. Daarnaast is het leuk dat Auckland vergeven is van natuur en vulkanen. Zo beklom ik deze week 'One tree hill', een oude vulkaan waar vroeger een boom op heeft gestaan, en bekeek ik de stranden langs de zuidkust in m'n Bluebird.
Om naast mijn inspanningen in het zwembad en de gym van ons appartementencomplex weer wat fitter te worden, ging ik naar 'swingles'. Hoewel de dertigerjaren-jazzmuziek en de Charlestondansjes erg leuk waren, heb ik me er maar bij neergelegd dat ik niet gemaakt ben om pasjes te onthouden. Waarom stap ik áltijd de verkeerde kant op?! De yogalessen in Indonesië smaakten naar meer, dus ik schreef me in bij de Yogaschool voor een beginnerscursus. Daar heb ik vanmorgen 2,5 uur de grenzen van mijn flexibiliteit en kracht verkend. Steeds als ik dacht: nu kan ik echt niet meer verder, kwam de leraar er nog een schepje bovenop doen door m'n lichaam in een nóg onmogelijkere positie te duwen.
De komende avonden neem ik weer plaats achter mijn bar, wat ik eigenlijk nog leuker vind dan ervoor staan. Ik ben benieuwd wat voor mensen er vanavond weer aanschuiven en welke verhalen ik te horen ga krijgen. Want hoe onhandig ik ook ben en hoe weinig ik ook weet van al die drankjes die ik verkoop, iedere nacht loop ik met een glimlach naar huis. Als je maar lol hebt, zeggen ze toch?
De weg naar geluk is meditatie, aldus de volgelingen van Sri Chinmoy, dus leek het me een goed plan om dat eens te gaan proberen. Enthousiast schreven Maria en ik ons in voor een meditatieworkshop, waarin je de grondbeginselen van het helemaal niets doen (een enorme opgave voor mij) zou kunnen leren. Na vijf minuten constateerde ik dat de cursusleidster wel heel gelukkig moest zijn, want ze glimlachte voortdurend. Na een uur begon ik me af te vragen wat er moest gebeuren om die vredige glimlach van haar gezicht te krijgen. En na nog een uur naar haar geluisterd te hebben, begon ik me er een beetje aan te storen en kwam ik serieus in de verleiding om haar een schop onder haar kont te geven. Gewoon om te testen.
De cursusmevrouw was een groot fan van haar goeroe. Naast zijn dagelijkse taken als leermeester (wijze uitspraken doen, rust uitstralen, mensen inspireren: je kent het wel) heeft hij in zijn leven wel 70 000 schilderijen gemaakt, speelde hij 20 muziekinstrumenten, schreef hij 30 000 liedjes en was hij ook een geoefend atleet. Een soort superheld dus en bijzonder goed in timemanagement want hoe kun je anders al die dingen doen in één mensenleven? Een verklaring kon zijn dat hij maar anderhalf uur slaap per dag nodig had. Maar dan nog.. Toen ik later die dag een video te zien kreeg waarop schilderijen, muziekstukken en pianospel van deze superman te zien en horen waren, viel alles op z'n plaats. Als je in trance bent, maakt kwaliteit natuurlijk niet uit – het komt uit je 'binnenste ik', dus alles is goed – een goed verhaal is het halve werk!
Niet my cup of tea dus, maar wel een interessante dag. Op maandag ging ik weer naar 'mijn' school, waar ik dit keer met extreem gehandicapte en autistische kinderen werkte. Vergeleken met hen zijn alle leerlingen van De Groote Wielen en de Pierson stuk voor stuk briljant. Maar hoe klein de stapjes ook zijn, het is bijzonder als je na een half uur oefenen, met drie begeleiders op één kind, bereikt dat ze uiteindelijk een bal kan vangen. Zeker als ze daarna haar gezicht vertrekt in iets dat op een glimlach lijkt – lol op microformaat.
Hoewel in Auckland (in heel Nieuw Zeeland eigenlijk) niets ouder is dan pakweg 200 jaar, en een gebouw uit 1950 al als heel oud wordt gezien, is er voldoende te bekijken in de stad. Als je van hippe winkels, restaurantjes en cafés houdt, zijn K-road en Ponsonby road je plek. Uitgaan gaat prima (zelfs bingo is hier hip) en alleen al voor het gebouw is Auckland Art Gallery een must-go. Daarnaast is het leuk dat Auckland vergeven is van natuur en vulkanen. Zo beklom ik deze week 'One tree hill', een oude vulkaan waar vroeger een boom op heeft gestaan, en bekeek ik de stranden langs de zuidkust in m'n Bluebird.
Om naast mijn inspanningen in het zwembad en de gym van ons appartementencomplex weer wat fitter te worden, ging ik naar 'swingles'. Hoewel de dertigerjaren-jazzmuziek en de Charlestondansjes erg leuk waren, heb ik me er maar bij neergelegd dat ik niet gemaakt ben om pasjes te onthouden. Waarom stap ik áltijd de verkeerde kant op?! De yogalessen in Indonesië smaakten naar meer, dus ik schreef me in bij de Yogaschool voor een beginnerscursus. Daar heb ik vanmorgen 2,5 uur de grenzen van mijn flexibiliteit en kracht verkend. Steeds als ik dacht: nu kan ik echt niet meer verder, kwam de leraar er nog een schepje bovenop doen door m'n lichaam in een nóg onmogelijkere positie te duwen.
De komende avonden neem ik weer plaats achter mijn bar, wat ik eigenlijk nog leuker vind dan ervoor staan. Ik ben benieuwd wat voor mensen er vanavond weer aanschuiven en welke verhalen ik te horen ga krijgen. Want hoe onhandig ik ook ben en hoe weinig ik ook weet van al die drankjes die ik verkoop, iedere nacht loop ik met een glimlach naar huis. Als je maar lol hebt, zeggen ze toch?
-
04 November 2011 - 08:25
Geeb:
Leuk verhaal Wies en ik ben reuze trots op de barvrouw! -
04 November 2011 - 09:50
Willem-Jan:
Die cursusmevrouw zal wel weer niets van jou glimlach snappen na een avondje werken achter de bar.
Ik lees dat je nog steeds met volle teugen aan het genieten bent. Blijven volhouden zou ik zeggen want het einde komt steeds naderbij.
Groetjes Willem-Jan -
04 November 2011 - 09:52
Diede:
Haha, die foto als barvrouw is echt cool! een lekkere bloody mary aant maken? ;-) Geef die vrouw gewoon een schok joh! Hupakkeee....pak aan! x -
04 November 2011 - 10:43
Lieve:
haha, hoe jij die vrouw van de meditatie beschrijft! :D Kan me je reactie op haar gewoon levendig voorstellen! Denk dat ik dezelfde neigingen zou krijgen ;-) -
06 November 2011 - 13:01
Hilde S.:
Hè Wieske,
Alweer een super verhaal!
Gaaf hoor! Fijn om te lezen dat je het zo naar je zin hebt! Gelukkig denk je af en toe nog even aan ons, maar niet te vaak doen hoor, want de Pierson draait wel verder en staat er in februari ook nog wel!
Lekker genieten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
