Je hoeft niet gek zijn om hier te werken..
Door: wieskevreeswijk
Blijf op de hoogte en volg Wieske
12 November 2011 | Nieuw Zeeland, Auckland
..maar het maakt het wel een stuk gemakkelijker. Met deze woorden werd ik afgelopen maandag verwelkomd in de klas waar ik kwam werken. Dat had ik al zo vaak horen zeggen dat het me op dat moment geen zorgen baarde. Maar het was waar. Ik ben er vrij zeker van dat ik deze week het toppunt van 'bizarheid' in mijn lesgevende carrière bereikt heb. Gekker kan het niet worden.
Ik was nog geen minuut binnen, of er klampte zich een extreem autistische 17-jarige jongen aan me vast, die mijn shirt begon onder te kwijlen. Nadat ik hem een andere leraar had zien bijten, besloot ik te gaan kleuren met een 150 kg zwaar meisje (laat dat '-je' dus maar weg), dat net als de anderen alleen oergeluiden kon maken. Dat de meeste potloden geen punt hadden, kwam omdat ze niet alleen van ongezond eten hield, maar ook potloden at. Helaas vond dit meisje me erg lief en knuffelde en zoende (ogen dicht en aan iets leuks denken!) ze me bijna dood. Ze was zo verschrikkelijk sterk dat ik haar als ze wegliep alleen terug kon laten komen door de lichten uit te doen. Daar kon ze niet tegen en dan rende ze kreunend en gillend weer terug de klas in om op de knopjes te drukken.
Een half-Nederlandse jongen zat met babyspeeltjes en rammelaars te spelen. Een van zijn leraren vertelde dat hij al jaren voor deze jongen zorgde en hem alleen lichamelijk groter had zien worden. Tot zijn vijfde jaar was hij 'gewoon' geweest, maar door een auto-ongeluk had hij het verstand van een driejarige gekregen. Pijnlijk, maar wel mooi om te zien dat hij min of meer reageerde als ik in het Nederlands tegen hem sprak.
Een Maori-meisje dat van top tot teen was ingepakt in beschermende kleding sloeg me meerdere keren keihard in m'n gezicht, zomaar uit het niets. Maar het engst vond ik toch de 19-jarige jongen die constant op stukjes stof zat te kauwen. 'Waar haalt hij die stof toch steeds vandaan?' vroeg ik me af als hij weer een uitgekauwd stukje op de grond spuugde. Toen ik later die dag met hem ging schommelen zag ik dat hij zijn hand niet alleen constant in zijn broek had omdat hij dat lekker vond, maar ook om zijn onderbroek aan stukken te scheuren – mysterie opgelost.
Helemaal leuk werd het, toen 's middags de 'arts-teacher' kwam om gezellig met ze te gaan verven. De verf vloog door de klas en wij liepen als Hans Teeuwen met z'n 16 zeeleeuwen achter de losgeslagen bende aan. De onderbroek-etende jongen bleek niet alleen onderbroeken te eten, maar ook gek te zijn op andermans junkfood. Als je hem even uit het oog verloor, verdween hij in de kast om daar de lunchboxen te plunderen. Verf bleek hij ook lekker te vinden; handvol verf verdwenen uit de pot en in z'n mond. Toen de luiers moesten worden verschoond en de kids een voetmassage kregen van de begeleiders, besloot ik dat dit soort onderwijs niet voor mij bestemd is. Dat ik er aan het eind van de dag nog steeds was, vond men een goed teken: 'Je bent er nog, de meesten lopen al na een uur gillend weg'.
Gelukkig werd ik gevraagd om de rest van de week op een andere dependance te komen lesgeven. Hier kwam ik terecht in een klasje met zes autistische jongetjes van vijf tot acht jaar oud, die in het reguliere basisonderwijs uitvielen. Met een leerkracht en drie onderwijsassistenten hebben we er onze handen vol aan om deze schatjes alle aandacht en structuur te geven die ze nodig hebben. De rest van de term hebben ze me hier nodig, dus ik blijf hier voorlopig – zolang ik het leuk vind natuurlijk.
Naast m'n twee banen en yogalessen ben ik deze week ook begonnen met het nemen van acteerlessen aan de New Zealand School of Performing Arts. Super leuk en heel leerzaam. Om m'n geluk helemaal compleet te maken kreeg ik gisteren fantastisch nieuws uit Nederland: m'n lieve vriendinnetje José komt een maand met me meereizen en oud & nieuw met me vieren. Sweet as!
Ik was nog geen minuut binnen, of er klampte zich een extreem autistische 17-jarige jongen aan me vast, die mijn shirt begon onder te kwijlen. Nadat ik hem een andere leraar had zien bijten, besloot ik te gaan kleuren met een 150 kg zwaar meisje (laat dat '-je' dus maar weg), dat net als de anderen alleen oergeluiden kon maken. Dat de meeste potloden geen punt hadden, kwam omdat ze niet alleen van ongezond eten hield, maar ook potloden at. Helaas vond dit meisje me erg lief en knuffelde en zoende (ogen dicht en aan iets leuks denken!) ze me bijna dood. Ze was zo verschrikkelijk sterk dat ik haar als ze wegliep alleen terug kon laten komen door de lichten uit te doen. Daar kon ze niet tegen en dan rende ze kreunend en gillend weer terug de klas in om op de knopjes te drukken.
Een half-Nederlandse jongen zat met babyspeeltjes en rammelaars te spelen. Een van zijn leraren vertelde dat hij al jaren voor deze jongen zorgde en hem alleen lichamelijk groter had zien worden. Tot zijn vijfde jaar was hij 'gewoon' geweest, maar door een auto-ongeluk had hij het verstand van een driejarige gekregen. Pijnlijk, maar wel mooi om te zien dat hij min of meer reageerde als ik in het Nederlands tegen hem sprak.
Een Maori-meisje dat van top tot teen was ingepakt in beschermende kleding sloeg me meerdere keren keihard in m'n gezicht, zomaar uit het niets. Maar het engst vond ik toch de 19-jarige jongen die constant op stukjes stof zat te kauwen. 'Waar haalt hij die stof toch steeds vandaan?' vroeg ik me af als hij weer een uitgekauwd stukje op de grond spuugde. Toen ik later die dag met hem ging schommelen zag ik dat hij zijn hand niet alleen constant in zijn broek had omdat hij dat lekker vond, maar ook om zijn onderbroek aan stukken te scheuren – mysterie opgelost.
Helemaal leuk werd het, toen 's middags de 'arts-teacher' kwam om gezellig met ze te gaan verven. De verf vloog door de klas en wij liepen als Hans Teeuwen met z'n 16 zeeleeuwen achter de losgeslagen bende aan. De onderbroek-etende jongen bleek niet alleen onderbroeken te eten, maar ook gek te zijn op andermans junkfood. Als je hem even uit het oog verloor, verdween hij in de kast om daar de lunchboxen te plunderen. Verf bleek hij ook lekker te vinden; handvol verf verdwenen uit de pot en in z'n mond. Toen de luiers moesten worden verschoond en de kids een voetmassage kregen van de begeleiders, besloot ik dat dit soort onderwijs niet voor mij bestemd is. Dat ik er aan het eind van de dag nog steeds was, vond men een goed teken: 'Je bent er nog, de meesten lopen al na een uur gillend weg'.
Gelukkig werd ik gevraagd om de rest van de week op een andere dependance te komen lesgeven. Hier kwam ik terecht in een klasje met zes autistische jongetjes van vijf tot acht jaar oud, die in het reguliere basisonderwijs uitvielen. Met een leerkracht en drie onderwijsassistenten hebben we er onze handen vol aan om deze schatjes alle aandacht en structuur te geven die ze nodig hebben. De rest van de term hebben ze me hier nodig, dus ik blijf hier voorlopig – zolang ik het leuk vind natuurlijk.
Naast m'n twee banen en yogalessen ben ik deze week ook begonnen met het nemen van acteerlessen aan de New Zealand School of Performing Arts. Super leuk en heel leerzaam. Om m'n geluk helemaal compleet te maken kreeg ik gisteren fantastisch nieuws uit Nederland: m'n lieve vriendinnetje José komt een maand met me meereizen en oud & nieuw met me vieren. Sweet as!
-
12 November 2011 - 08:18
Lieve:
Wat een verhaal! Ik ging bijna over m'n nek toen ik over de onderbroek- en verf-etende 19-jarige las!
Brrr!! -
12 November 2011 - 08:42
Geeb:
Hahahahaha oooow wat erg!!! Ik zou inderdaad gillend wegrennen hoor! Ik heb aan mijn oom één keer in het jaar al genoeg ;) Maar wel leuk om een keer mee te maken denk ik. Je kan erover leren op school en de Paardenjongen lezen, maar deze ervaring pakken ze je niet meer af!
Hey en leuk van José zeg! Dat is gezellig! Heel veel plezier samen
x Geeb -
12 November 2011 - 10:09
Diede:
Woooh, je haar is echt kort! Wat een ideale klas zeg! pas maar op dat ze jou niet opeten! x -
14 November 2011 - 08:28
WIllem-Jan:
Pffff wat een verhaal zeg. Goed dat je het een dag hebt vol gehouden dan heb je in ieder geval wat om overte vertellen. Lijkt me een mooi gezicht, een slanke den als jij met een meid van 150 kg. En wij denken dat we het hier af en toe zwaar hebben ;)
Leuk hoor dat je zo lekker bezig bent. Niet alleen siteseeing maar ook eens proeven aan het werkelijke leven daar. Lekker ook die afwisseling, school, bar en een temperatuur die steeds beter wordt. Geniet er maar lekker van en ik kijk uit naar je volgende verhaal.
Groetjes WIllem-Jan
Wilde ook nog even langskomen voor een bakkie maar helaas geen ticket te krijgen voor een prijs die een beetje interessant is.
-
17 November 2011 - 16:12
Gertje:
Haha, moest erg lachen om die laatste opmerking: sweet as! Goed opgepikt ;)
Maar klinkt allemaal erg leuk joh, vroeg me alleen wel af wanneer je verder gaat reizen. Want je bent nu al zo'n beetje op de helft toch? En er is nog zooooo veel te zien ;) En in principe wordt het op het zuider-eiland iedere maand ook weer warmer natuurlijk!
Nou ja, ik hou alles bij en ik kijk uit naar het volgende verslag!
xx Gertje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
