Dancer in the dark

Een van de meest indrukwekkende films die ik ooit gezien heb, heeft behalve de titel gelukkig niet zo veel gemeen met mijn leven hier. Hoewel deze film met Björk in de hoofdrol wel gaat over een alleenstaande vrouw die woont en werkt in een ander land, houdt daar de vergelijking hopelijk op want zij wordt vals beschuldigd van moord en krijgt de doodstraf. Toch draaide het deze week om kunst, dansen en weer alleen zijn.. in het donker.

Na m'n werk ging in ik zaterdagavond naar 'Art in the dark', een licht- en kunstfestival in het Western park. Omdat Maria was vertrokken naar het noorden was ik voor het eerst sinds een maand weer in m'n uppie. Of dat het nu was, de kunst of het donkere, mysterieuze park – ik werd er een beetje emotioneel van. Die nacht had ik voor het eerst niemand in m'n slaapkamertje om welterusten tegen te zeggen.

Gelukkig had ik Dallas nog. De gezelligste flatmate/landlord die je kunt hebben. Bijna iedere avond kijken we een film en sinds ik er ben eet hij weer eens wat anders dan afhaalmaaltijden. Ook m'n werk ging gewoon door. In de pub hadden we een 21st anniversary, wat hier een groot feest is. De hele avond stond ik puberdrankjes te mixen en te bloot geklede tieners te entertainen boven de snoeiharde drum 'n bass-muziek uit. Wat die kiwi-meisjes hebben met kleding weet ik niet, maar als ik het nog te koud vind voor een t-shirt, lopen zij in kleding die in Nederland alleen gedragen wordt door een bepaalde beroepstak.

Mijn werk op school en in de pub wordt alleen maar leuker nu ik steeds meer ingeburgerd raak. Ik begin de fladdertjes, kreten en weglooppogingen van m'n kids beter te 'lezen' en bouw een band met ze op. In de Fat Controller ken ik de stamgasten en hun verhalen (die ze graag met me delen) en weet ik wat ze drinken. Na het werk blijven we nog wat hangen voor de naborrel en soms gaan we nog de stad in om een bandje te kijken of te dansen. Met een medestudent van m'n acteerlessen maakte ik op m'n vrije dag een dagtochtje naar Devonport, een schiereiland boven Auckland. Een dag niet werken is nu een feestje en ik geniet er meer van dan toen ik iedere dag vrij had.

Op woensdag gingen we met de kinderen naar een groot multicultureel festival, waar alle special needs-scholen van Auckland aanwezig waren en optraden. Maandenlang was er geoefend op dansjes en liedjes en nu waren alle spots op hen gericht. Stel je een gigantische zaal voor. Stel je voor dat die zaal gevuld is met honderden verstandelijk gehandicapte kinderen die uit hun dagelijkse situatie gehaald zijn. Stel je voor dat die kinderen ook nog moeten optreden en stijf staan van de zenuwen. En stel je voor dat ik probeer mijn groepje autisten (die er over het algemeen niet om bekend staan erg goed te zijn in het handelen van nieuwe situaties) probeer in bedwang te houden. Resultaat: een bijzondere dag voor de kinderen en een uitgeputte juf.

Toen kwamen er berichtjes van Maria. Dat haar werk in het Northland tegenviel en dat ze ons miste. Of ze alsjeblieft terug mocht komen. En zo gezegd, zo gedaan: ons Duits-Nederlandse kiwigezinnetje is weer compleet en komend weekend is de welkom thuis-barbecue. Want in Nieuw-Zeeland is er altijd wel een reden te vinden om de barbecue aan te steken. En ik ben niet langer alleen in het donker.