Spelen en picknicken op een absoluut dieptepunt

Deze week was een week van kleine en grote dieptepunten. Net toen ik dacht dat de zomer echt een feit was en dat de zomerjurkjes die ik in Indonesië voor het laatst gedragen had nu permanent uit de 'kleding die ik niet zo vaak draag-tas' konden, veranderde het weer plotseling. Na een laatste prachtige dag aan de oostkust van de Coromandel verdween de zon, om zich de hele week niet meer te laten zien. So much for the camping dan.. terug de hostels in.

Fabian en ik pakten de tent in en reden door berg en dal naar het noorden. Onderweg stopten we bij hot water beach, waar je, als je een kuil graaft, een warm privé-badje krijgt. Kuilen graven is voor mijn Duitser natuurlijk gesneden koek, maar helaas is dit strand een van de belangrijkste toeristenspots en was er net een blik Japanners open getrokken, dus we hielden het bij pootje-baaien. Na wat klim- en klauterwerk kwamen we bij Cathedral Cove, een baai met – de naam zegt het al – rotsen in de vorm van een Gotische boog. De dagen die erop volgden brachten we door in Whitianga, ontdekten we een totaal verlaten New Chums beach (bedankt voor de tip, Gert) en reden we het hele schiereiland rond.

Helaas moest Fabian zijn reis rond de wereld vervolgen en daarom dropte ik hem dinsdag af op Auckland Airport, waarna ik zelf naar de Waitomo-area reed. Als je door dit vriendelijke heuvelland rijdt, zou je niet vermoeden dat zich onder het groene gras een gatenkaas van grotten en gangenstelsels bevindt. Het hostel waar ik belandde had een hoog clubkamp-gehalte. Het houten gebouw, het afgeragde meubilair, de stapelbedden.. ik kreeg onmiddellijk flashbacks naar de bossen van Oosterhout en kreeg bijna zin in een ouderwetse dropping.

Was het weer de afgelopen dagen een beetje een domper, mijn trip over het Noordeiland bereikte zijn letterlijke dieptepunt tijdens de 'Black water rafting tour' die ik woensdag deed. Met een groepje daredevils doken we ruim negentig meter onder de grond, om daar in een soort speelparadijs voor volwassenen terecht te komen. We begonnen met een 27-meter lange abseil de eerste grot in, persten onszelf vrijwillig door te nauwe gangen en gaten (niet echt een geschikte hobby als je claustrofobisch bent), dreven in zwembanden over een ondergrondse rivier en klommen een paar uur later weer omhoog naar het daglicht. Dit alles werd prachtig verlicht door miljoenen gloeiwormen, die overal aan het plafond hingen. Om het speeltuin-gevoel compleet te maken hielden we een ondergrondse picknick, waarbij de gids gezellig chocola en bekers thee uitdeelde.

Mijn vorige reismaat vond ik in een hot pool, dus het verbaasde me niets dat ik mijn nieuwe reisvriendinnetje opdook uit het ijskoude water van de Waitomo-grotten. Ashley is surflerares in de States en is met me naar Rotorua gereisd. Dit is de meest toeristische plek van Nieuw-Zeeland, bekend om de Maori-cultuur en de dunne aardkorst. Dit laatste betekent dat er overal hot springs te vinden zijn (fijn) en dat de hele stad stinkt naar rotte eieren (minder fijn). Hoewel de regen nogsteeds met bakken uit de hemel valt nemen we graag een duik in zo'n warm bubbelend badje.. nat worden we toch.

NB De volgende morgen, nog voor ik deze blog ga posten en m'n tas inpak om naar Tauranga te rijden, kijk ik uit het raam en daar istie weer: de zon! Hoeven jullie daar ook niet meer over in te zitten..