Rennen door de dierentuin van ome Abel

Dat ik een voorliefde heb voor hulpeloze, niet al te mobiele hoopjes vet, is al een aantal weken geleden aan het licht gekomen toen ik biggetje Oscar bijna dood knuffelde. Dat laatste heb ik maar achterwege gelaten bij de zeehonden en zeerobben die ik deze week tegenkwam, al had ik het graag gedaan. José en ik genoten van de ontdekkingen van onze landgenoot Abel Tasman, die in 1642 de prachtige baaien in het noordelijkste puntje van het Zuideiland vond. We bezochten het naar deze Abel vernoemde nationale park, de ook door hem ontdekte Golden Bay en reden tot we niet meer verder konden bij Farewell Split.

Tot nu toe had ik zeehonden, zeerobben en pinguïns alleen nog maar in de dierentuin gezien en hoewel me verteld was dat ik ze tegen zou kunnen komen in Nieuw-Zeeland, stond ik te springen toen deze wens uitkwam. Ons bezoek aan Abel Tasman National Park begon met een bijna drie uur durende boottocht waarbij de mooiste baaien, stranden, bergen en bossen voorbij kwamen. Onderweg zagen we twee zeehondenkolonies, waarbij de baby'tjes lekker rondspeelden en de papa's lagen te luieren op de rotsen (eigenlijk net als bij mensen dus). Ook zwommen er twee mini-pinguïns gezellig een stukje met ons mee. Ze waren zo klein dat ze makkelijk in m'n rugzak hadden gepast. Toen alle andere passagiers waren afgedropt op het juiste strand en wij alleen over waren, vroeg de schipper of wij misschien terug wilden varen. Ja, natuurlijk! Voor ik het wist stond ik aan het roer en stuurde ik de watertaxi door de baaien, jihaaa!

Het tweede deel van de dag bestond uit een flinke wandeltocht door het bos. Onderweg konden we lekker picknicken op de stranden die we tegenkwamen langs de route, die heel gemakkelijk werd aangegeven met bordjes. Maar door een kleine rekenfout kwamen we er een beetje laat achter dat de route die we bij hoog tij moesten lopen een flink stuk langer was. Hierdoor zag het ernaar uit dat we de laatste watertaxi naar de bewoonde wereld zouden missen. Dus zat er niks anders op dan de laatste drie prachtige kilometers te rennen, in de brandende zon. Met rode koppen kwamen we net op tijd het strand op gestruikeld, waar van de watertaxi nog geen spoor was. Natuurlijk, ik had het kunnen weten: kiwi-tijd. – heerlijk, zo'n relaxt land.

Maar onze Abel had meer ontdekt, en dat verkenden we de volgende dag. Bij Farewell Split waaiden we bijna van de berg af toen we uitkeken over de zandbanken waarmee het Zuideiland eindigt. Daarna bezochten we het vijf kilometer lange Wharariki beach, waar we volledig gezandstraald werden, maar ook oog in oog kwamen te staan met een schattig zeehonden-gezin en een stel zeerobben (althans, dat vermoedden we, als iemand me het exacte verschil tussen zeerobben -honden en -leeuwen kan uitleggen: graag). Wat stinken die beesten! Hoewel de geur onbeschrijflijk (vies) was, waren we niet weg te slaan bij de papa, mama en zes baby's, die lekker over de rotsen klauterden. Tot de papa vond dat we te dichtbij kwamen en achter ons aan gehobbeld kwam – toen zetten we het maar weer eens op een lopen. Helaas dus ook geen baby-zeehondje mee kunnen nemen voor thuis.

Zowel in Indonesië als hier loop ik steeds tegen de resultaten van onze oud-Nederlandsche expansiedrang aan. In Indonesië was ik daar op z'n zachtst gezegd niet altijd even trots op. Gelukkig zijn de Indonesiërs een vredelievend volk en bleek voor hen alles allang vergeven en vergeten te zijn. Nieuw-Zeeland is vernoemd naar onze provincie Zeeland en heeft behoorlijk wat Nederlandse geschiedenis. Maar helaas moesten we ook dit prachtige land (net als New York, stom stom) weer zo nodig aan de Engelsen geven. Hoewel het natuurlijk evengoed van de Maori's afgepikt is, is de geschiedenis minder bloederig en dus iets minder erg. En daarom zeg ik met trots: bedankt ome Abel, ge zijt ne goeie!